زرتشت وار

دوست تر داشتم تا مرا
زرتشت وار می ستودی
که با دستهای تهی در انبوه
نداشتن ها و باورها اینگونه
به یاریت شتافتم
من در انتظاری که از کودکیم به گردن آویخته ام
مردی چنین هیبت ناک را آغوش بر گشوده ام ....
رنج عمیق من از ناپایداری انسان نیست
خود از نبودن انسانیت اوست
 که اینکونه مازآسا به خود می پیچم . ...
هی آیا زرتشت هم ...
آیا لباده پیامبری را این قوم
در حراج عقیده به دیناری بفروختند مگر
 که از هیمنه اهرمن
 اینسان هراس وجود پرتوان تورا درآمیخته است 
دستهایت
دستهایت را بنگر
که خطوط تاریخ چه بیرحمانه
برشیارهای مضحک آن تاخته است
و فردا که خطوط محوی
در چشم اندازهای نومید می گذرد