شاید دلیل تنهایی ما اینه که فقط خودمون رو می بینیم . یه کم سرمون رو بالا کنیم ، می بینیم آدما همه شون تنها هستند . اما حرفاشون مثل هم هست . دلهاشون یه گرفتاری داره ، همه شون اسیرن .
نگاه که میکنی در می یابی یه چیزی وادارت میکنه زمزمه کنی ، حرف بزنی ، فریاد بکشی .
می بینی صدا ها تو هم می پیچند ، پژواک اون دلت رو می لرزونه ، یه شعف کاذب تمام وجودت رو پرمی کنه ، فکر می کنی زندگی چقدر شورانگیز و دوست داشتنی است .
همه ش توهم هست . همه ش خیاله . آدما با توهم زندگی می کنند . اما ساکت و پیوسته مسیر یه خیابون بی انتها را تو صف های طویل طی می کنند ، مسخ شده هستند ، نمی دونن کجا میرن ، اما ادامه میدن .
این صف طولانی همچنان در گذر است . ما در فاصله ای دورتر رو به جلو ُ اجداد خویش را نظاره می کنیم که با تعجیل قدم می زنند .
پیش رو چراغی روشن است که هدایت می کند ، جذب می کند . با شاخه گلی سرخ در دست هایمان ، چه انتظار طولانی را بر گرده های خویش تحمل می کنیم .
توهمِ خوبی بود !